Το παραπάνω αξίωμα θα μου επιτρέψετε να το κάνω λίγο προσωπικό, σε μια σπάνια αυτοαναφορά (ειλικρινά, πιστέψτε με!) που όμως θα σχετίζεται με τη δημοσιογραφία, τα γνωστά προβλήματα του Τύπου και την επόμενη ημέρα στην ενημέρωση.
Τις ιστοσελίδες τις απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι, επιλέγοντας -κυρίως από εύνοια της τύχης- να απασχολούμαι ως δημοσιογράφος σε έντυπα, την κουλτούρα των οποίων λάτρευα από μικρός. Όλη η διαδικασία σε εφημερίδες και περιοδικά έκρυβε μια μαγεία, από την ώρα του ρεπορτάζ μέχρι την (πρώτη πρωινή) ώρα της έκδοσης. Τις πολύβουες αίθουσες σύνταξης, τις συσκέψεις με τους «σοφούς γέροντες» της διεύθυνσης, τα στοιχεία που προσθέτονταν στην αρχική είδηση και προσπαθούσες να τα «μοντάρεις» σαν παζλ, το κυνήγι των πηγών και κυρίως την ιερή στιγμή του γραψίματος.
Το παιχνίδι των παραδοσιακών μέσων ήταν εξαρχής χαμένο, απέναντι στη σταθερή αξία του ραδιοφώνου και τη διάδοση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κι όμως, έμενε σαν αποκούμπι στους εφημεριδάδες το «παράσημο» της ποιότητας στη δημοσίευση του κόπου τους, έναντι του ζωντανού και γρήγορου προϊόντος των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα.
Ένας νέος μαγικός κόσμος…
Και κάποια στιγμή εμφανίζεται το διαδίκτυο (ναι, το… ιντερνέτ), οι ιστοσελίδες, η ενημέρωση μέσα από τα sites, το «πάντρεμα» της τεχνολογίας με το γράψιμο, της γρήγορης ενημέρωσης με την βαθιά ανάλυση, της δικτύωσης της είδησης και της ταχύτατης αντίδρασης σε αυτήν, της μεταφοράς με ένα κλικ από τα Πατήσια στη Wall Street και από το Πεκίνο στα Κουφονήσια…
Οι ενημερωτικές ιστοσελίδες, λοιπόν, είναι η εκδίκηση της έντυπης δημοσιογραφίας, της καθημερινής εφημερίδας, του εβδομαδιαίου περιοδικού. Σε ένα τρομερό «πακέτο», με τη δυνατότητα να λάβεις και το παράσημο της ποιότητας και της ταχύτητας.
Μια τέτοια ενημερωτική ιστοσελίδα είναι το news2u.gr, που θα επιδιώξει να έχει στο στήθος του όλα τα παράσημα που αξίζει να κερδίσει. Κι ας εμπεριέχει όλα αυτά τα… διαβολικά στοιχεία, τα seo και τα tags, τα trends και τα analytics, τα νέα κόλπα που σας έγραφα ότι απέφευγα σαν γέρικο σκυλί.
Εξάλλου υπάρχει η «ομαδάρα», οι νεότεροι και υπέροχοι συνάδελφοι, που τα παίζουν στα δάκτυλα και που «σου τα εξηγούν ωραία» όπως έλεγε και ο αείμνηστος Αλέφαντος.
ΥΓ: Αν μάθω το διαχειριστικό, θα δοκιμάσω και ρώσικα
