Λιγνάδης: Έκανε οντισιόν με 100 ανήλικα αγόρια - Οι γονείς έφυγαν άρον άρον από την παράσταση

Η οντισιόν του Δημήτρη Λιγνάδη για την παράσταση «Billy Elliot» - Οι γονείς έφυγαν άρον άρον λόγω της βωμολοχίας

Ο Δημήτρης Λιγνάδης το 2015 σκηνοθέτησε πρώτη φορά στην καριέρα του το μιούζικαλ «Billy Elliot», στο Θέατρο Παλλάς. Μάλιστα, σε συνέντευξή του τότε –εμφανώς ενθουσιασμένος που μια βρετανική παραγωγή παραχώρησε τα δικαιώματα σε μια άλλη χώρα να ανεβάσει το μιούζικαλ– είχε αναφέρει για το έργο: «Ο "Billy Elliot" είναι ένα μιούζικαλ αισιοδοξίας, ένα έργο τρυφερό, που παρά τη σκληρή πραγματικότητα κάνει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τα αληθινά τους αισθήματα και να δώσουν μαθήματα ανθρωπιάς, σεβασμού στη διαφορετικότητα και ελευθερίας έκφρασης».

Σημειώνεται πως για το μιούζικαλ ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, που συνελήφθη και κρατείται στη ΓΑΔΑ με την κατηγορία για «βιασμό κατά συρροήν», είχε πραγματοποιήσει οντισιόν, από την οποία πέρασαν 100 αγόρια ηλικίας 10-14 χρόνων, προκειμένου να καταλήξει σε τρεις πρωταγωνιστές. Οι γονείς των μικρών, όπως ήταν φυσικό, αδημονούσαν να τους δουν στη σκηνή με τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι πρωταγωνιστές επιλέχθηκαν και η παράσταση ανέβηκε. Όμως, το θέαμα που παρουσίασε ήταν τόσο σοκαριστικό, που αρκετοί θεατές αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν μαζί με τα παιδιά τους αφήνοντας στη μέση την παράσταση! Το έργο περιείχε βωμολοχίες, άσεμνες πράξεις και σεξουαλικά υπονοούμενα από τους ανήλικους πρωταγωνιστές.

Οι κριτικές στο «Αθηνόραμα»

 «Απλά απαράδεκτο έργο για μικρά παιδιά. Και όμως διαφημίζεται σαν το απόλυτο μιούζικαλ για τα παιδιά. Υπήρχαν πολλές βωμολοχίες και χυδαιότητες».

Ο σκηνοθέτης ήταν χυδαία προκλητικός απέναντι στα παιδιά και τους γονείς τους

Ένας άλλος θεατής έγραψε: «Το θέμα της καταπίεσης της ατομικότητας από γονείς που θέλουν να φτιάξουν παιδιά καρμπόν του εαυτού τους είναι πολύ ενδιαφέρον και σοβαρό. Όταν όμως φτιάχνεις μια παράσταση με παιδιά, που απευθύνεται σε μικρά παιδιά, δεν μπορείς να βάζεις τον μικρό ηθοποιό να βρίζει χυδαία τον πατέρα του ούτε και να χαμουρεύεσαι σεναριακά με την παιδική απουσία ώριμης σεξουαλικής ταυτότητας. Η ταινία, παρά την αποστασιοποίηση που εκ φύσεως παρέχει το σινεμά, έθιξε αυτά τα θέματα με πολύ πιο σωστό τρόπο. Ο σκηνοθέτης ήταν τραγικά προπαγανδιστικός και χυδαία προκλητικός απέναντι στα παιδιά και τους γονείς τους».

Αυτό που τελικά είδαμε ήταν ένας ύμνος προς τη σεξουαλική διαφορετικότητα

Παρακάτω, ένας άλλος θεατής σχολίασε: «Μα είναι δυνατόν; Ήμασταν με μικρά παιδιά και έβλεπαν το κοριτσάκι να ρωτάει τον Μπίλι Έλιοτ αν θέλει να του δείξει το... πιπί της για να τη συμπαθήσει; Να προβάλλουν το gay ως το απόλυτα φυσιολογικό για τους άνδρες, ντύνοντας μικρά αγόρια με γυναικεία ρούχα; Να φεύγουν οι βρισιές του χειρίστου είδους από πατέρα προς τον γιο, από τον γιο προς τον πατέρα, από τον πατέρα προς τη δασκάλα του χορού; Ειλικρινά, ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Πήγαμε εκεί ευελπιστώντας να δούμε ένα μιούζικαλ με ποιοτικό χορό και τις χορευτικές προσδοκίες ενός παιδιού να γίνονται πραγματικότητα. Αυτό που τελικά είδαμε ήταν ένας ύμνος προς τη σεξουαλική διαφορετικότητα, και ο ύμνος αυτός απευθυνόταν στα μικρά παιδιά».

«Τα βαθύτερα νοήματα του έργου ήταν: α) Κοριτσάκια, δείξτε τα γεννητικά σας όργανα σε όποιον προσπαθείτε να πλησιάσετε. Μην ακούτε τους γονείς σας που σας λένε τα αντίθετα για την αυτοπροστασία σας και τον έλεγχο του σώματός σας. β) Αγοράκια, ζήτω η διαφορετικότητα. (Λυπάμαι που είμαι τόσο οπισθοδρομικός τύπος και δεν τα κατάλαβα όπως οι προοδευτικοί συντελεστές του έργου)», έγραψε κάποιος και άλλος συμπλήρωσε: «Είναι δυνατόν τέτοιο κείμενο να βγαίνει από το στόμα των παιδιών; Έχουν αναλογιστεί οι γονείς και η παραγωγή σε τι έχουν εκθέσει τα παιδιά τους; Ας διαβάσουν λίγο τον ποινικό κώδικα!».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM