«Αν ο ηλικιωμένος ήταν υπουργός, θα πέθαινε αβοήθητος;»: Η απορία ενός «λαϊκιστή» φίλου μου

Σε κάθε δύσκολη συνθήκη, όπως η κακοκαιρία «Μήδεια» και ειδικότερα οι επιπτώσεις αυτής, δημιουργούνται εύλογες απορίες ή/και αντιδράσεις, παρά το γεγονός ότι «οι αρμόδιοι δίνουν μάχη»

Η χρυσόσκονη πλημμύρισε τη φαντασία και η αφήγηση του παραμυθιού τελείωσε. Αποσύρθηκε η «βασίλισσα του χιονιού» κι έμεινε ο καμβάς των προβλημάτων.

Τρεις νεκροί, χιλιάδες άνθρωποι χωρίς νερό και ρεύμα.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Δεν έχω κάποια εξειδικευμένη γνώση που να μου δίνει το δικαίωμα να συμπεράνω βιαστικά κι αβασάνιστα την πλήρη ανικανότητα παντός υπευθύνου, αν κι αυτό θα ήταν απείρως πιο ελκυστικό για τους εν δυνάμει αναγνώστες.

Μονάχα απλές σκέψεις μπορώ να κάνω, χωρίς μεγάλη λογοτεχνική πρεμούρα.

Απλές σκέψεις που όμως είναι αρκετές για να «πασπαλίσουν» με κάποια μελαγχολία τις αράδες αυτού του σημειώματος.

Γιατί αρκεί κάποιος να σκεφτεί τα απομεινάρια της επιθετικής «Μήδειας» για να αναρωτηθεί πού χάθηκε η μπάλα από τους υπεύθυνους, γιατί σίγουρα χάθηκε…

Όταν έχεις τρεις νεκρούς σε γωνιές της Ελλάδας και πολύωρο σκοτάδι σε άλλες, κάποιος πρέπει να έχει ευθύνη. Όχι την υπηρεσιακή ευθύνη… Αλλά την πολιτική, την ηθική, την ανθρώπινη…

Με ταρακούνησε το χθεσινό τηλεφώνημα ενός φίλου: «Αν ο απομονωμένος ηλικιωμένος που "έφυγε" αβοήθητος ήταν, ας πούμε, υπουργός, βουλευτής ή, γενικώς, μεγαλοσχήμων, θα κατέληγε έτσι ή θα είχε γίνει άνω κάτω ο κρατικός μηχανισμός, ώσπου ένα πλήρως εξοπλισμένο ελικόπτερο να βγάλει αυτόν τον υποθετικό εγκλωβισμένο από αυτή τη δύσκολη θέση;» αναρωτήθηκε οργισμένος.

Δεν βρήκα στέρεα επιχειρήματα στον χωροχρόνο του νεοελληνικού πολιτικού ρεαλισμού για να του απαντήσω.

«Λαϊκισμός», θα πει κάποιος, αλλά αυτό θα αποτελεί μια πρόχειρη, αδούλευτη και μάλλον «ωχαδελφική» αντίδραση.

Γιατί αυτό που ο συνομιλητής μου έθεσε, όσα «μικροσωματίδια» λαϊκισμού κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι κρύβει, περιγράφει μια σκληρή και εκνευριστικά ανθεκτική στον χρόνο αλήθεια, που, όσο και να εθελοτυφλούμε, το συναντάμε στα ελληνικά πράγματα.

Και είμαστε τόσο εθισμένοι σε αυτό το «εντέλει θέσφατο», που, ενώ συνιστά κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, εμείς δεν το θεωρούμε θέμα κεντρικής πολιτικής.

Έτσι λέμε διαχρονικά, σε κάθε τέτοια δύσκολη συνθήκη, ότι «οι αρμόδιοι δίνουν μάχη», θεωρώντας απώλειες σαν τη χθεσινή του ηλικιωμένου στην Εύβοια «παράπλευρες», ενώ δεν θα έπρεπε…

Και καταφεύγεις στους στίχους του Γκάτσου, με τη φωνή του Μάνου, για να απαντήσεις κάτι, που κανονικά θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις πολύ άβολα, σε κάτι τέτοιους «ενοχλητικούς» σαν τον φίλο μου, που βάζει τέτοια θέματα στην κουβέντα: «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM