Eφυγε από τη ζωή η Μαρία Νικολάου από την Κατωκοπιά, η πιο χαρακτηριστική μορφή του δράματος των αγνοουμένων. Για 47 ολόκληρα χρόνια περίμενε για την διακρίβωση της τύχης του αγαπημένου της γιου, που ήταν μόλις 19 ετών.
Η κυρά Μαρία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, περιμένοντας 47 ολόκληρα χρόνια να εξακριβωθεί η τύχη του αγαπημένου της γιου Γιαννάκη, 19 χρονών τότε, που ήταν αγνοούμενος της εισβολής του 74΄.
"Αναχώρησε σήμερα για την αιωνιότητα η κυρία Μαρία.
Η χαρακτηριστική φιγούρα της μάνας που μοναδική της έγνοια ήταν να αναζητεί το αγνοούμενο παιδί της ως την τελευταία της πνοή κι ας είχε αλλά 7 παιδιά να νοιαστεί και να φροντίσει.
Η χαρακτηριστική φωτογραφία της, που απεικονίζει την μαυροφορεμένη μάνα της Κύπρου, ίσως να μας προτρέπει για λίγο να κατανοήσουμε τον πόνο της, σίγουρα όμως δεν μπορούμε να τον αισθανθούμε όπως τον έζησε η ίδια για 47 χρόνια.
“Κρατήθηκε στην ζωή ως τα 93 της, αναμένοντας να μάθει νέα για τον χαμένο της παιδί. Το 19χρονο σπλαχνο της, που το γέννησε και το μεγάλωσε ανάμεσα στα λεμονόδεντρα της Κατωκοπιάς, τον Λοχία του 256 Τ.Π. που χάθηκε μέσα στις λεμονιές της Λαπήθου τον Αύγουστο του 1974. Οι συνέπειες της 21ης Απριλίου του ’67 είχαν σημαδέψει και την ψυχή της κυρίας Μαρίας με την απώλεια του Γιαννάκη της, λίγα χρόνια αργότερα.. αυτή τη μέρα επέλεξε ο θεός να ξεκουράσει την μαυρισμένη ψυχή της, που ποτέ δεν έμαθε για την τύχη του λεβέντη της, του λεβέντη της γειτονιάς, της Κατωκοπιάς μας” αναφέρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύσης άνθρωποι που την γνώριζαν καλα.
Για τους περισσότερους ήταν γνωστή ως «η μάνα του αγνοουμένου» και η φωτογραφία που απαθανατίστηκε από τον φωτορεπόρτερ Τάκη Ιωαννίδη, έγινε ο πρεσβευτής του δράματος των αγνοουμένων στα πέρατα του κόσμου.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας "Πολίτης" φεύγοντας από την Κατωκοπιά της Κύπρου, τις ώρες της συμφοράς το 1974 πήρε μαζί της και το κοστούμι του γιου της, του Γιαννάκη της. Το είχε φτιάξει σε ράφτη, αλλά δεν πρόλαβε να το φορέσει.
«Το πήρα μαζί μου, ώστε όταν επιστρέψει από εκεί που βρισκόταν να έχει κάτι να φορέσει». Ο Γιαννάκης της όμως δεν επέστρεψε ποτέ.
«Το πήρα μαζί μου, ώστε όταν επιστρέψει από εκεί που βρισκόταν να έχει κάτι να φορέσει». Ο Γιαννάκης της δεν επέστρεψε ποτέ. «Το είχα μέχρι το 1983. Το φύλαγα στο ερμάρι, του έβαζα ναφθαλίνη, το αέριζα. Τότε ο μακαρίτης ο άντρας μου δούλευε στο αεροδρόμιο με Τουρκοκύπριους. Μια μέρα έβγαλα το κοστούμι και του είπα να το δώσει στην Αϊσέ που δούλευε μαζί του. Ήταν φτωχιά και του είπα να της το δώσει να το φορούν τα παιδιά της».
Με πληροφορίες από το alphanews
