Στην εποχή που κάποιοι επιχειρούν να ενσπείρουν αμφιβολίες ακόμα και για τη Θεία κοινωνία, σχετικά με την μετάδοση του κορονοϊού, μια πραγματική ιστορία από την Κρήτη έρχεται να δώσει μια ηχηρή απάντηση.Γράφει ο Κώστας Παππάς

Μια απάντηση που ίσως μπορούν να την κατανοήσουν εκείνοι που δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία μόνο τα Χριστούγεννα και για πέντε λεπτά πριν από την Ανάσταση στο προαύλιο ενός ναού. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, ενός ιερέα, που έδωσε σάρκα και οστά στην έννοια διακονία του συνανθρώπου. Για αυτόν τον άνθρωπο δεν έγραψαν ποτέ οι εφημερίδες, ούτε ασχολήθηκαν πολλοί μαζί του. Όμως η δύναμη του παραδείγματός του κουβαλάει μια ανυπέρβλητη αλήθεια που ίσως και να μην περιγράφεται, αλλά μόνο να βιώνεται.

Η Σπιναλόγκα παρά την μεγάλη ιστορία της είναι κυρίως γνωστή σήμερα σαν το νησί των λεπρών.

Το 1903 στην Κρήτη ιδρύεται Λεπροκομείο στη Σπιναλόγκα για την απομόνωση όσων έπασχαν από τη νόσο του Χάνσεν από τον υγιή πληθυσμό. Κατά την αρχαιότητα, το όνομά της Σπιναλόγκας ήταν Καλυδών και μετονομάστηκε σε Σπιναλόγκα κατά την περίοδο την Ενετοκρατίας, το οποίο ετυμολογείται από το "spina lunga", που σημαίνει "μακρύ αγκάθι".

Τότε δεν είχε βρεθεί ακόμα το φάρμακο για τη λέπρα και η κολλητική νόσος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων. Οι χανσενικοί ήταν απομονωμένοι σε περιοχές (μεσκινιές) έξω από τις πόλεις περιμένοντας να ζήσουν από την φιλευσπλαχνία των διαβατών.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Kedenews.gr